Wiele obecnie stosowanych metod obliczeniowych do analizy energetycznych własności konstrukcji budowlanych, pomieszczeń i budynków, opiera się na jednowymiarowym, stacjonarnym modelu przepływu ciepła (to znaczy na podstawie prostych, jednowymiarowych współczynników przepływu ciepła U i powierzchni). Takie nadmierne uproszczenie prowadzi często nie tylko to rozczarowująco złych własności energetycznych ukończonych budowli, ale również do wyjątkowo wysokich kosztów z powodu
nieoczekiwanie wysokiego zużycia energii cieplnej oraz
szkód na skutek kondensacji pary wodnej.
Konsekwencje nadmiernego uproszczenia do jednowymiarowych obliczeń, stają się szczególnie odczuwalne przy dzisiejszej tendencji do stosowania wysoko wydajnych izolacji cieplnych budynków. Nieuwzględnienie wpływu mostków cieplnych (np. w miejscach połączeń elementów budowlanych) na wymianę i przepływ ciepła prowadzi, szczególnie w wypadku budowli niskoenergetycznych, do dalece błędnych oszacowań zużycia energii ogrzewczej.
Przeprowadzenie, we wczesnej fazie projektowej, wielowymiarowej (tzn. w dwu- lub trzech wymiarach) analizy krytycznych obszarów konstrukcji budynku, daje wartościowe wskazówki pomagające w podejmowaniu decyzji prowadzących do uzyskania wyraźnie lepszych rezultatów planowania.
Zastosowanie wielowymiarowej metody obliczeniowej pozwala zapobiec kondensacji powierzchniowej pary wodnej jak również powstawaniu grzyba w miejscach łączy konstrukcyjnych (np. podłoga-ściana-sufit, otwory okienne).